Hufiec rozpoczął swoją działalność, gdy Alojzy Ciasnocha otrzymał w październiku 1945 roku pełnomocnictwo z Komendy Chorągwi Dolnośląskiej do tworzenia hufca harcerzy w Wałbrzychu.
W skład pierwszej komendy weszli: A. Ciasnocha (hufcowy), Leszek Juniszewski, Karpała, F. Jędrzejczyk, Jaworski, B. Damski, Siekierzyński, Mieczysław Pawlusiński, Zbigniew Wesołowski, Leszczyński, Witold Łożykowski.
Początkową siedzibą hufca było mieszkanie A. Ciasnochy na ulicy Asnyka 2/1.
21 maja 1946 roku do Wałbrzycha przybyła pierwsza grupa repatriantów z Francji i Belgii, którzy działając w tamtejszym ZHP, zasilili szeregi hufca.
W 1946 roku działały drużyny harcerskie w Bożej Górze (Boguszów), Dolinie (Stare Bogaczowice), Łokietku (Walim), Frydlandzie (Mieroszów), Młotach (Kuźnice Świdnickie).
Łącznie hufiec liczył ok. 500 członków i był jednym z najliczniejszych i najlepiej pracujących na Dolnym Śląsku.
22 czerwca 1946 roku reprezentacja hufca wzięła udział w Zlocie Chorągwi Dolnośląskiej we Wrocławiu, a w wakacje zorganizowała pierwsze dwa obozy nad zalewem w Zagórzu Śląskim; na jednym z nich prowadzony był kurs drużynowych.
Największym problemem hufca w 1946 roku był brak kadry instruktorskiej i brak drużyn zuchowych.
W 1947 roki przeprowadzono kilka kursów: kurs zastępowych, kurs języka esperanto, wyższy kurs sanitarny
Do osiągnięć hufca tego okresu zaliczyć trzeba przede wszystkim wydawanie pisma „Czuwajka Wałbrzyska”, przekształconego później w „Czuwajkę Dolnośląską”.
W czerwcu 1947 roku Hufiec Harcerzy został podzielony na dwa: Hufiec Wałbrzych-Miasto i Hufiec Wałbrzych-Powiat, oboma kierował Alojzy Ciasnocha. 1 października 1948 r. oba hufce połączono.